Twitter'ın yeni fenomeni Vali Mutlu

Twitter'a zaman ayırmak için özel hayatımdan fedakârlık yapabileceğimi düşündüm. Vatandaşla hizmet, devlet kapısı bağı kuruyoruz ama bir de gönül bağı, muhabbet bağı kurmak istersiniz. Twitter, televizyondan, gazeteye röportajdan çok daha ötesinde bir kıymet ifade ediyor.

Hiçbir twit'imi elimden, gözümden geçmeden attırmam, kendim atarım.

Gündüz mesai saatleri içerisinde twit atmaya vaktim yok. Bizim için araçlarımız ofis gibidir. Gün içinde yoldayken gelen mesajlarımı okumaya ve cevap vermeye fırsat buluyorum. Akşamları evdeyken de bu konuya daha da yoğunlaşıyorum. 

Gençlerden çok mizah dolu, akıllı mesajlar geliyor. Gençlerimiz, onların da deyimiyle 'vali amcaları' ile müthiş bir muhabbet kuruyor. Fevkalâde dikkatliler, seviyeliler. Sosyal medya, açık hava sohbet mekânı gibi... Sürekli irtibattayız. 

“Merhaba vali amca” demişse, sizden de bir “Merhaba yavrum” sözünü duymak ister. Zaten cevap veremezsem rahatsız olurum. Twit'lerin tamamını arşivliyorum. Bazen süresinde cevap veremiyorum. Ama 3-5 gün sonra dönüp o cevabını veririm. Vermezsem, bana “Merhaba” diyen birinin selamını almamış olurum. Böyle bir şeyi sosyal medyada kabul etmem mümkün değil. 

100 bin twit gelse 100 bin twit'e cevap veririm. Bunu bir hak olarak görürüm. Hakkını veremediğimi, yetişemediğimi hissedersem, bu kadar takipçi olmasına rağmen özür diler ve hesabımı kapatırım. 

Öğrenciler, otobüs seferlerinden bilet ücretlerine, duraklardaki beklemelerinden okuldaki sıkıntılara, tahtasından kitabına, öğretmenlerinden kırık notlarına, onlara dua etmem için dileklerine kadar birçok konuda mesaj atıyorlar. Kar günlerinde gelen çok mizah dolu twit'ler vardı. Hadımköy'den bir genç “Vali amca yarın beni helikopterle almayı unutma” diye mesaj atmıştı. Gençliğin mizah gücünü de çok daha net olarak gördüm.

'Vali amca gülen yüz yapsana...':-)

“Vali amca gülen yüz yapsana” diye twit geliyor. Teknolojinin kendine özgü bir jargonu var. Gençler

kadar iyi teknoloji bilen birisi değilim. Ama kendimi ifade edebilecek kadar konuya hâkimim ve kendimi de geliştiriyorum. Twitter'ın işaret alfabesi var. Bunu aldım ve öğrenmeye çalışıyorum.

Yarıyıl tatilinde iletişim halinde olduğum bazı öğrencileri evime davet edeceğim. 20-25 öğrencimizi ağırlayabiliriz. Yaz olsa bu sayı 100-150 olabilirdi. Aslında gönül hepsini çağırabilmek ister ama bu mümkün değil. Çocuklarımız, “Beraber bir çay içelim, biz size gelemezsek, siz bize gelin” diye mesajlar atıyor. Gençleri nasıl seçeceğimi de önümüzdeki günlerde belirleyeceğim.